Geschiedenis van de pastorie


	De tuin van 't Grieze Huus


Vanaf het vroege voorjaar het gazon tot een strakke groene biljartlaken maaien. Nette bloemperkjes aanleggen. Dat is niet mijn ding. Het onderhoud van de tuin is meebewegen met wat zich voordoet in de tuin. Het is vooral je ogen de kost geven. Natuurlijk wil je ook je esthetische gevoel volgen. Daarom is het laveren tussen vormgeven en de natuur haar gang laten gaan. Dat balanceren is telkens weer een spannende, en vaak ook leerzame, zoektocht. Het is juist ruimte geven aan de dynamiek van de natuur in je tuin wat telkens weer voor nieuwe verrassingen zorgt. In deze rubriek wil ik graag de verrassingen in mijn tuin tonen die het tuinieren zo bijzonder veel voldoening geeft.

Toen ik het huis kocht stonden er ongeveer 30 hoge bomen in het achterste deel van de tuin. De voorkant was goed onderhouden maar was wat saai. De bomen waren de hoogte in geschoten omdat ze dicht op elkaar stonden. Er kwam nauwelijks licht achter in de tuin. Het enige dat in het voorjaar onder de bomen opkwam waren sneeuwklokjes. In grote getale overigens. Daaraan kon je zien dat aan dat deel van de tuin geen aandacht werd besteed. Het merendeel van de bomen is gekapt. Daardoor kwam er weer licht in dat deel van de tuin. Een kastanjeboom, drie elsen aan de waterkant en drie berken in het midden van tuin zijn blijven staan. De kastanjeboom had het de eerste jaren moeilijk maar begint er nu beter uit te zien. De kruin verandert geleidelijk van vorm, van een hoge smalle in een brede vollere kruin, waardoor de kastanje meer karakter krijgt.

Het gazon maai ik pas in juni. Daardoor lijkt het een wildernis te worden naarmate het voorjaar verstrijkt. Echter, allerlei bol-gewassen krijgen de kans op te komen en dat zorgt voor verrassingen. Zo ontdekte ik een bijzonder tulpje in mijn tuin.



		In 2017 verscheen aan de waterkant de grote egelskop. Het schijnt dat deze waterplant een goede indicatie geeft van de kwaliteit van het water. Een jaar later spotte ik de weidebeekjuffer langs de waterkant, een prachtige verschijning. De egelskop breidde zich uit en daarmee ook de populatie weidebeekjuffers. Dit jaar waren er veel te zien. Naast de weidebeekjuffer hebben ook andere libellen zich steeds in grotere aantallen laten zien in de tuin.








Het is altijd een feest om vlinders te zien fladderen in de tuin. In het vroege voorjaar is de citroenvlinder vaak de eerste. Toch zie ik hem niet vaak en meestal is het maar eentje. De meestvoorkomende vlinder is het koolwitje natuurlijk, die zie je elk jaar weer terugkomen. De kleine vos, de atalanta, het oranjetipje en de dagpauwoog zie ik ook elk jaar. Bij andere vlinders hangt het er sterk vanaf of de omstandigheden optimaal voor ze zijn. Dit jaar (2020) zag ik voor het eerst een kolibrivlinder, helaas kreeg ik hem niet op de gevoelige plaat. Hieronder een greep uit de bijzondere vlinders die mijn tuin aandeden.


	Citroenvlinder (2014)		Distelvlinder (2015)	Klein geaderd witje (2016)


	Gehakkelde aurelia (2017)		Bruin zandoogje (2017) ♂	Landkaartje (2017)


	Bruin zandoogje (2018) ♀		Bont zandoogje (2019)	Boomblauwtje (2020)



De achterzijde van de tuin grenst aan een sloot en die staat elk jaar vol met riet. Vorig jaar had ik een vogeltje opgemerkt, toen wist ik nog niet wat het was, dit jaar was het er weer. Het vloog steeds op en neer tussen het riet maar was slecht te spotten. Het geluid ervan daarentegen is heel typisch. Het heeft een nestje gemaakt in één van de jonge knotwilgen. Het is een bosrietzanger. Het heeft er ook jongen grootgebracht want op een gegeven moment vlogen er duidelijk meer rond in de tuin.



In 2019 verscheen er een fenomenale papaver in mijn tuin. Ze leken op dahlia’s. Zoiets heb ik nog nooit eerder gezien. Ik vermoed dat de zaadjes ervan misschien wel 100 jaar of meer onder de vloer van de oude schuur hebben liggen wachten, want het kwam op in mijn tuin nadat de oude schuur is afgebroken. Dit jaar is het helaas niet meer teruggekomen maar de gewone rode klaproos en een kleinere oranje kwamen wel spontaan op.



					home